ΔΗΜΟΤΙΚΟ  ΣΧΟΛΕΙΟ  ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ

Γ΄ περίοδος

(1950 - 1996)

Το 1950 ξεκινάει το χτίσιμο του νέου κτιρίου. Πηγή χρηματοδότησης ο έρανος του Βασιλέως «Πρόνοια Συμμοριοπλήκτων», με πίστωση 117.000.000 δρχ., ανάδοχος εργολάβος ο Θεόδωρος Τσακηρίδης. Το κτίριο ανεγείρεται στον ίδιο χώρο με το προηγούμενο, δηλαδή στο ύψωμα που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, όπου υπάρχει και σήμερα.

Αποπερατώνεται το 1951. Το διδακτήριο έχει σχήμα ορθογωνίου παραλληλεπιπέδου, πετρόχτιστο, με σχέδιο ανάγλυφου μωσαϊκού εξωτερικού τοίχου. Έχει δύο αίθουσες, μία ανατολική και μία δυτική διαστάσεων 5 επί 8 μέτρων η καθεμιά και η πρόσοψή του είναι νότια. Στο μέσο των δύο αιθουσών υπάρχουν η είσοδος, με ένα τετράγωνο διάδρομο, και το γραφείο. Το δάπεδο είναι μωσαϊκό. Κάθε αίθουσα έχει τρία παράθυρα προς νότο και ένα προς βορρά. Είναι σκεπασμένο με κεραμίδια ευρωπαϊκού τύπου. Ακριβώς κάτω από τη δυτική αίθουσα υπάρχει ημιυπόγειος χώρος δύο δωματίων, χρησιμοποιούμενος άλλοτε ως αποθήκη ή εστιατόριο μαθητικών συσσιτίων ή και κατοικία δασκάλου.

Δεν ευρέθησαν στοιχεία δασκάλου για το 1949-50. Το 1950-51 δίδαξε η Οικονομίδου Ειρήνη, ενόσω το διδακτήριο χτιζόταν ακόμη, χρησιμοποιώντας τον γυναικωνίτη της εκκλησίας ή το κοινοτικό κατάστημα ως αίθουσα. Το 1951-52, και αφού αποπερατώθηκε το νέο διδακτήριο, επί δίμηνο δίδαξε η Παπαδοπούλου Ειρήνη αντικατασταθείσα από τον Καραλή Θεόδωρο, ο οποίος παρέμεινε διευθυντής του σχολείου μέχρι το 1960. Από το 1957 ως το 1960 λειτουργεί και ως διτάξιο με την προσθήκη της Καπετανοπούλου Αναστασίας. Ενώ, δηλαδή, υπήρχαν δύο αίθουσες διδασκαλίας, ενώ ο αριθμός των μαθητών από το 1949 ως το 1957 κυμαινόταν από 42 ως 59, δεν εστάλη δεύτερος δάσκαλος, αν και οργανικά ήταν διτάξιο, με συνέπεια να δυσχεραίνεται το έργο του ενός και μοναδικού δασκάλου.

Το 1956 κατασκευάζονται και αφοδευτήρια, με συνολική δαπάνη 3.180 δρχ., στα ανατολικά του οικοπέδου. Το οικόπεδο του σχολείου είναι αρκετά μεγάλο, ώστε σ' αυτό να εκτείνεται γήπεδο διαστάσεων 90 επί 40 μέτρων το οποίο ισοπεδώνεται το 1961 και περιμετρικά φυτεύονται πεύκα. Στο μέσο του γηπέδου υψώνεται μαρμάρινο ηρώο που ανέγειρε η Κοινότητα Ειδομένης μαζί με το σταυρό της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου και τον τάφο του Γεώργιου Σιδηρόπουλου. Λόγω της θέσης του οικοπέδου είναι δύσκολο οι μαθητές να παίζουν στο διάλειμμα όταν φυσά ο ισχυρός βοριάς. Το σχολείο το 1955 είχε 27 δίεδρα θρανία και καθόλου εποπτικά μέσα, εξαιτίας της καταστροφής του 1949.

Από το 1960 ως το 1964 διευθυντής του σχολείου είναι ο Κρυωνάς Ιωάννης. Το 1960-61 και το 1962-63 διδάσκει και η Αποστολίδου Ζωή (διτάξιο), καθώς και το 1961-62 ο Δημητρίου Γεώργιος. Κατά την κατανομή των τάξεων ο Δ/ντής του σχολείου (Κρυωνάς) αναλαμβάνει τις τέσσερις ανώτερες τάξεις, σε δύο τμήματα συνδιδασκαλίας εργαζόμενος 68 ημιώρια και την Δ/νση του σχολείου, ενώ ο Δημητρίου 72 ημιώρια στις τάξεις Α΄ και Β΄ συν τη Γεωγραφία Γ΄- Δ΄ τάξεων (Πρακτικό Συλλόγου Διδασκόντων του Δημοτικού Σχολείου Ειδομένης με αριθμό 2/26-5-1962). Τον Οκτώβριο του 1963 με δωρεά υλικών από το Σώμα Προσκόπων Κιλκίς επισκευάζονται και συμπληρώνονται τα αφοδευτήρια.

Ο αριθμός των μαθητών από το 1957 ως το 1963 (λειτουργία διτάξιου) εγγίζει τους 40, έχοντας μια παροδική μείωση το 1959-61 στους 36 και 35. Από το 1963 ως το 1970 είναι σταθερά πάνω από 40, μέχρι και 47. Από τα στοιχεία όμως που υπάρχουν αυτή την περίοδο, λειτούργησε ως μονοθέσιο. Τη διετία 1964-66 διδάσκει ο Χατζημιλάδης Γεώργιος. Προσπάθησε, με όλες τις δυσκολίες, και δημιούργησε στο χώρο του υπογείου εστιατόριο μαθητικών συσσιτίων με τη βοήθεια των κατοίκων, της Κοινότητας και του Υπουργείου (Γεώργιου Χατζημιλάδη, Δ/ντή του Σχολείου, Έκθεσι λειτουργίας Μαθητικών Συσσιτίων, Ειδομένη, αρ. πρωτ. 122/10-12-1964). Από το 1966 ως το 1970 διδάσκει ο Κοσόγλου Θεόδωρος, ο οποίος κάνει προσπάθειες για να κατασκευασθεί κατοικία δασκάλου από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων, αλλά δεν το κατορθώνει.

Το 1970 διορίζονται ο Βούζας Δημήτριος, ως διευθυντής, και η σύζυγός του Μόσχοβα Αικατερίνη. Μέχρι και το 1978 το σχολείο λειτουργεί ως διθέσιο. Λόγω της μετεκπαίδευσης του Βούζα Δημήτριου στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, από το 1975 μέχρι το 1978 αναλαμβάνει διευθύντρια η Μόσχοβα Αικατερίνη, αλλά το σχολείο εξακολουθεί να λειτουργεί με δύο εκπαιδευτικούς. Το 1975-76 διδάσκουν στην αρχή και η Ναλμπάντη Ζωή, την οποία αντικαθιστά η Μισσιώνη Σταυρούλα. Η τελευταία θα διδάξει και την επόμενη χρονιά 1976-77. Τη χρονιά 1977-78 επιστρέφει και ο Δημήτριος Βούζας. Στην κατανομή των τάξεων αυτή τη χρονιά η Δ/ντρια αναλαμβάνει τις τάξεις Α΄-Β΄ και Γ΄ με σύνολο ωρών διδασκαλίας 31 και ο δάσκαλος τις τάξεις Δ΄ και Ε΄-ΣΤ΄ με σύνολο 30 ½ ωρών διδασκαλίας (Πρακτικό Προσωπικού Δημ. Σχ. Ειδομένης με αρ. 2/18-9-1977 «Περί κατανομής τάξεων και ωρών διδασκαλίας»).

Το 1973 κατασκευάζονται παιδική χαρά (κυλίσθρα, μύλος, αιώρα, τραμπάλες) και βόλεϊ συνολικής αξίας 25.000 δρχ. (Πρακτικό της Σχολικής Εφορίας του Δημ. Σχ. Ειδομένης «Περί εγκρίσεως, κατασκευής, προμήθειας και εγκατάστασης παιδικής χαράς», αρ. 8/26-11-1973.). Το 1974 αποφασίζεται η περίφραξη του προαυλίου με τσιμεντότοιχο και κιγκλιδώματα, η επένδυση των αφοδευτηρίων με καινούρια υλικά και ο υδροχρωματισμός διδακτηρίου και αφοδευτηρίων (Πρακτικό αρ. 3/7-5-1974 της Σχολικής Εφορίας του Δημ. Σχ. Ειδομένης για το σκοπό αυτό.). Η θέρμανση των αιθουσών γίνεται πλέον με σόμπες πετρελαίου, ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες με ξυλόσομπες. Κατασκευάζεται σύστημα πέντε υπαίθριων βρυσών στα δυτικά του προαυλίου.

Ο αριθμός των μαθητών παρουσιάζει μια σταθερότητα, κατ' έτος πάνω από τους 40. Το 1972-1974 ανέρχεται στους 50, επειδή φοιτούν και μαθητές (πέντε) από το κλειστό την περίοδο εκείνη σχολείο του Δογάνη. Από το 1978 όμως αρχίζει η σταδιακή μείωση. Μέχρι το κλείσιμό του το 1996 ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία, από 31 το 1978 στα 6 το 1996. Το 1978 χάνει και την οργανικότητα του διθέσιου και γίνεται πλέον μονοθέσιο. Το 1978-79 διδάσκει ο Τζιβάκης Βασίλειος και την τριετία 1979-82 ο Κωστόπουλος Κων/νος. Το 1980 αποφασίζεται η κατασκευή και λειτουργία πτηνολογικού κήπου στο προαύλιο του σχολείου, συντηρούμενος από τους μαθητές. Η συνολική δαπάνη ανήλθε στις 12.000 δρχ. (Σχολική Επιτροπή Δημ. Σχ. Ειδομένης «Απόφαση κατασκευής πτηνολογικού κήπου», πράξη 10η/10-5-5-1980.).

Τη διετία 1982-84 διδάσκει ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης και το 1984-85 ο Πετρόπουλος Γεώργιος. Το 1985-86 ο Γιαπαλής Γεώργιος. Την επόμενη χρονιά 1986-87 για πρώτη φορά ο αριθμός των μαθητών κατεβαίνει κάτω από τους είκοσι (18) και διδάσκει ο Δουδάκης Στέφανος. Τα έτη 1987-89 δίδαξε ο Στογιάννος Ιωάννης και το 1989-90 η Τζιβόγλου-Ντίρλη Περιστέρα.

Το 1990-91 διδάσκει ο Χούνος Σεραφείμ. Στις 21-12-1990 γίνεται σεισμός στην περιοχή μας (επίκεντρο η Γρίβα) και το σχολείο καθίσταται ακατάλληλο για διδασκαλία. Στις 9 Ιανουαρίου του 1991 αποφασίζεται από τη Σχολική Επιτροπή η μεταστέγαση του σχολείου στο κτίριο του κλειστού Παιδικού Σταθμού της Κοινωνικής Πρόνοιας στην Ειδομένη (Σχολική Επιτροπή Δημ. Σχ. Ειδομένης «Μεταστέγαση του σχολείου σε αίθουσα του Κρατικού Παιδικού Σταθμού Ειδομένης», πράξη 1η/9-1-1991.). Εκεί θα διδάξουν επίσης το 1991-92 ο Ελεμές Κων/νος και το 1992-93 ο Μπίτσης Χρήστος. Το κτίριο του σχολείου επισκευάστηκε τα δύο αυτά χρόνια (το 1991 κόβονται και μερικά δέντρα πεύκης που προξενούσαν προβλήματα, επειδή υπήρχε κίνδυνος πτώσης τους) και στις αρχές της σχολικής χρονιάς του 1993-94 το σχολείο επιστρέφει στο κτίριό του (Σχολική Επιτροπή Δημ. Σχ. Ειδομένης «Μεταστέγαση του σχολείου στο επισκευασμένο διδακτήριο», πράξη 5η/18-10-1993.).

Το 1993-94 διδάσκει η Τσαλή Βασιλική με έξι μόνο μαθητές που έχουν απομείνει. Το Δημοτικό Σχολείο Ειδομένης οδεύει προς το οριστικό του κλείσιμο. Θα αντέξει ακόμη δύο χρονιές, μέχρι το 1996. Οι δύο τελευταίοι δάσκαλοι ήταν ο Γούναρης Γεώργιος το 1994-95 και η Βλάχου Λαμπρινή το 1995-96. Το σχολείο αναστέλλει προσωρινά τη λειτουργία του (δηλαδή οριστικά) και από το σχολικό έτος 1996-97 οι μαθητές του φοιτούν στο Δημοτικό Σχολείο Πλαγίων μεταφερόμενοι καθημερινά με ταξί. Το 2000 έχουν απομείνει τρεις.

Το κτίριο του σχολείου παραμένει καλά ασφαλισμένο, αν και μια περίοδο παραβιάστηκε από μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου προξενώντας σ' αυτό μικροκαταστροφές, έχουν απομείνει λίγα έπιπλα και βιβλία και η μόνη του χρησιμότητα είναι στις εκλογές, όταν μετατρέπεται σε εκλογικό κέντρο του Δημοτικού Διαμερίσματος Ειδομένης του Δήμου Αξιούπολης.

Τον Μάιο του 2016, το ταφικό μνημείο του δασκάλου Γεώργιου Σιδερόπουλου υπέστη φθορές από αγνώστους (περίοδος ύπαρξης λαθρομεταναστών στην Ειδομένη), με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν τα οστά του. Το μνημείο αποκαταστάθηκε από την κοινότητα Ειδομένης μέσω του Δήμου Παιονίας χωρίς να τηρηθεί ο ν. 1863/1989 (ΦΕΚ 204Α/18-11-1989). Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι όπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος «συμμοριτοπόλεμος» αντικαθίσταται με τον όρο «εμφύλιος πόλεμος» και όπου αναφέρονται «συμμορίτες» με τον όρο «Δημοκρατικός στρατός».

Η επιγραφή που υπήρχε για χρόνια στον τάφο έγραφε: «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΔΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ, ΦΟΝΕΥΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ, 15-8-1946». Αντικαταστάθηκε σκοπίμως με την επιγραφή: «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΔΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ, ΕΦΟΝΕΥΘΗ 15-8-1946», αποκρύπτοντας την ιστορική αλήθεια!

Η επιγραφή που θα έπρεπε να υπάρχει στον τάφο είναι η εξής: «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΔΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ, ΦΟΝΕΥΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, 15-8-1946».